De PlayStation 5 trapt zijn line-up af met onder andere Marvel's Spider-Man: Miles Morales, een stand-alone vervolg op het immens succesvolle Marvel's Spider-Man. Het eerste deel wist mij op veel fronten niet te overtuigen. De main quest was fantastisch, maar alle zijmissies voelden al snel als huiswerk aan en kenden weinig variatie en diepgang. Miles Morales is in alle opzichten een verbetering, in zowel combat, missies, maar ook storyline, waardoor ik geen seconde verveeld was met de Spider-Man held. Miles was een genot om mee te spelen, waardoor ik ook direct 100% van de game heb voltooid, ten minste, voor alle new-game+ opties. Miles verdient meer speeltijd, maar ik denk dat dit in de toekomst wel goed zal komen.
Deze review bevat geen spoilers voor het verhaal van de game. Als je de eerste trailer hebt gezien, die van de PlayStation 5 onthulling, weet je evenveel over het verhaal na deze review.
Handig, zo'n leermeester.
In dit iets kortere Spider-Man verhaal, dat zo'n 13 uur duurt, volg je Miles Morales, de jongen die we leerden kennen in het eerste deel van de game. Hij is inmiddels een aantal maanden in de leer bij Peter en kan al aardig wat Spider-Man kunstjes. Zo kan Miles alle speciale Slinger-moves, die je als Peter nog vrij moest spelen, en kun je al het grootste deel van Peter zijn speciale aanvallen. Handig, zo'n leermeester. De keuze van Insomniac om Miles direct dezelfde krachten te geven als Peter is niet alleen logisch, aangezien Peter dit kan leren, maar zorgt er ook voor dat ik gelukkig niet weer van vooraf aan hoefde te beginnen. De skills die je hebt geleerd in het eerste deel kun je meenemen naar de tweede, waardoor de game direct als gegoten aanvoelt. Je knalt als Miles de wereld in en voelt je direct als een vis in het water, om vervolgens je skills uit te breiden. Verder heeft Insomniac een erg slimme verandering toegepast op Miles waardoor je kunt blijven vechten. Als Peter moest je kiezen tussen een finisher of meer leven erbij krijgen, terwijl je als Miles je finisher gebaseerd op je combo points opbouwt. Elke vijftien klappen die je achter elkaar uitdeelt, kun je een finisher doen, terwijl het balkje dat opbouwt wordt gebruikt als speciale elektriciteitskracht, of meer leven erbij. Hierdoor was de flow van de combat veel beter, voornamelijk als je in een situatie terecht kwam waar je veel klappen te voorduren kreeg.
Miles zijn nieuwe combat stijl is fantastisch
Want na een groot gevecht krijgt Miles speciale krachten, waardoor hij een net iets andere Spider-Man is dan Peter en in mijn optiek in alle opzichten een upgrade, en dat kan ik ook zeggen over de game. Waarbij ik in het eerste deel mezelf vaak verveelde en redelijk snel klaar was met het constant herhalen van dezelfde opdrachten, weet Miles Morales hier een lekker tempo in te vinden en meer diepgang te creëren in de opdrachten. De game is daardoor een stuk gevarieerder.
Insomniac lijkt door te hebben dat de speler handig genoeg is om sneller te spelen en omarmt dit met Miles.
Er zijn nog steeds punten op de map die je een-voor-een moet voltooien om zo verder te komen in de game, maar deze zijn wel allemaal anders. Zo is geen enkele enemy-base hetzelfde en hebben deze allemaal een eigen verhaal. Hierdoor was ik niet echt aan het aftellen hoeveel ik er nog moest doen, maar was ik oprecht nieuwsgierig naar de volgende. De speciale krachten die Miles krijgt zijn verbonden aan elektriciteit, zoals je al kon zien in de trailer. Dankzij deze krachten kan Miles een aantal, bijna bovennatuurlijke, aanvallen uitvoeren die je combat een stuk soepeler maken. Hierdoor kan Miles zijn combinaties beter aan elkaar rijgen en vlieg je daadwerkelijk van vijand naar vijand over je scherm, smijt je ze door de lucht, om ze vervolgens met een elektrice klap van een gebouw af te rammen. Miles voelt daarnaast zowel in de combat als in het vliegen door de stad sneller aan, wat enorm helpt aan het tempo van de game. Insomniac lijkt door te hebben dat de speler handig genoeg is om sneller te spelen en omarmt dit met Miles. Mede dankzij Miles zijn nieuwe krachten en snellere bewegingen, zijn de opdrachten minder saai, aangezien vechten met Miles nooit saai wordt.
Into the Spider-Verse
In superhelden games zijn de suits die je kunt verzamelen altijd wel een dingetje, maar in Marvel's Spider-Man wisten de suits mijn aandacht niet te pakken. Al snel had ik een favoriet gekozen, waarna ik niet meer omkeek naar de rest. In Miles Morales was dit volledig anders. Elk pak dat ik vrijspeelde leek opnieuw mijn favoriet te worden en iets speciaals te doen. De suits zijn een stuk specialer dan in de voorganger, aangezien ze niet alleen een nieuw uiterlijk geven aan Miles, maar ook iets extra's toevoegen. Denk aan het kattenpak waarmee een kat je helpt met finishers of het Spider-Verse pak, die ervoor zorgt dat Miles net als in de animatiefilm over je scherm glitcht en er stripboektekens op het scherm verschijnen zoals "POW" of "KABOOM" wanneer je een tegenstander slaat. De pakken voegen echt iets toe aan de beleving en ik heb dan ook vaak gewisseld tussen de outfits omdat het lastig was om een favoriet te kiezen. De suits speel je ook allemaal op een speciale manier vrij, waarbij je in het eerste deel simpelweg punten moest uitgeven om een pak te krijgen. Om suits te krijgen in Miles Morales moet je bepaalde opdrachten doen of mensen helpen die je dan een pak geven, waardoor je meer het gevoel krijgt dat je dit pak echt hebt verdiend.
De charme van Miles
Ik denk dat iedereen al een zwak had voor Miles na Marvel's Spider-Man. De jongen heeft een hart van goud en wil graag iedereen helpen. Hij verloor zijn vader en moest alleen met zijn moeder verder. Gelukkig heeft hij daarnaast een aantal vrienden die hem bijstaan en heeft hij zijn nieuwe Spider-Man krachten. Dit gevoel van warmte voor de medemens die Miles al liet zien in het eerste deel, is verhaaltechnisch een van de grootste pluspunten van het vervolg. Miles zijn positiviteit en het altijd goede willen doen brengt hem soms in de problemen, wat hij waarschijnlijk heeft geleerd van Peter, maar zorgt ook voor hartverwarmende momenten met de mensen van New York. Miles heeft een verbinding met de stad en zijn wijk Harlem. Hij is hun Spider-Man. Hij redt de inwoners van die wijk, terwijl zij hem redden. De wijk staat achter Miles en zijn acties, ook al zorgen die er soms voor dat de stad deels wordt verwoest. Een punt dat J. Jonah Jameson nog steeds graag maakt op de radio.
Ray Tracing of 60FPS
Veel PlayStation 5 games zullen ons de optie geven om te kiezen voor een Fidelity of Performance mode. Fidelity geeft je 4K beelden met Ray Tracing, terwijl Performance ervoor zorgt dat de game op 60 fps zal draaien. Hierdoor lever je in op Ray Tracing, maar heb je nog steeds een prachtige game. Eerlijk gezegd vind ik het op dit moment moeilijk aan te raden welke mode het beste is om mee te spelen en kun je het beste beide proberen. Je kunt ten slotte constant wisselen tussen de twee modi. Ik heb de game geheel in Fidelity gespeeld, omdat ik al snel verknocht was aan de 4K Ray Tracing beelden die de game mij voorschotelde. New York was al mooi in Marvel's Spider-Man, maar gooit er nog een schepje bovenop in deze game.
Nu merk je dit niet zozeer in de grote open wereld, waar je vrij rap doorheen slingert, alhoewel de weerkaatsingen van de avondzon op de ijzige wegen ervoor zorgen dat de game bijna schreeuwt naar je: "Hallo, ik heb Ray Tracing, wist je dat al!", net als de glazige gebouwen waarin je jouw reflectie in ziet. Het is voornamelijk in gebouwen en cutscenes dat de game je doet verbazen van zijn pracht. Miles Morales is bizar mooi, zeker voor een launch titel, waardoor ik erg benieuwd ben naar de games die over vier, vijf jaar uitkomen. Ook wel leuk om te noemen, is dat ik eigenlijk nooit screenshots maak van een game, maar ik nu al een paar GB aan beelden heb geschoten in Miles Morales. Hieronder zie je een galerij met een aantal foto's, maar let op, na de eerste foto zijn er mogelijk spoilers voor suits die je kunt krijgen in de game.
Met Fast Travel ben je binnen 2 seconden weer aan het spelen.
Dankzij de PlayStation 5 zijn er nagenoeg geen laadtijden in de game. Fast travel kost je ongeveer 1 tot 2 seconden. In sommige gevallen gaat het scherm heel even op zwart, waarna Miles direct de metro uit komt gelopen en je weer verder speelt. Het is bizar hoe snel de SSD de wereld kan laden. Hierdoor wordt de game zelf ook ontzettend snel opgestart, zodat je niet te lang hoeft te wachten nadat je PS5 aanstaat om te beginnen met spelen. Dit zorgde ervoor dat ik veel vaker gebruik maakte van de fast travel optie dan de vorige game. In Marvel's Spider-Man swingde ik liever een kilometer dan dat ik moest kijken hoe Peter in de metro stond, met Miles, ben je binnen 2 seconden op je volgende locatie.
Daarnaast voegt de DualSense echt wat toe aan je speelervaring. Terwijl je aan het slingeren bent, voel je elke keer aan het einde van de Adaptive Trigger, je knopje een beetje weerstand bieden om aan te geven dat je web vast zit aan een gebouw. Hierdoor krijg je een constante flow van slingeren die je niet alleen ziet, maar ook voelt. De elektrische aanvallen van Miles voel je ook subtiel door de controller rollen, waardoor het lijkt alsof je controller elektrisch geladen is. Dit klinkt mogelijk een beetje storend, maar dat is het totaal niet voor mij. Het voegt wederom echt wat toe aan de game. Mocht je het wel irritant vinden, dan kun je de optie uitschakelen.
Ik wil meer Miles
Zonder iets los te laten over het verhaal van Miles Morales, aangezien ik vind dat je deze zelf moet ontdekken, kan ik zeggen dat deze vele malen meeslepender is dan die van Peter. Er lijkt meer op het spel te staan voor Miles nadat hij eerder zijn vader is verloren en nu, net als Peter, erg moeilijke keuzes moet maken als Spider-Man. Het verhaal duurt ongeveer dertien uur, wat aanvankelijk kort lijkt, maar voor mij precies goed aanvoelde. Ik had op moment van spelen niet per se behoefte aan een game van 25 uur en gedurende de game kwam ik erachter dat dit ook niet zou passen bij Miles. In dertien uur wordt een solide verhaal verteld terwijl er genoeg zij-missies zijn om je tevreden te houden. Ik heb liever dertien uur aan interessante main en zij-missies, dan dat ze er nog tien uur aanplakken met, pak hier een rugzak en versla nog een extra groepje gevangenen.
Daarnaast zorgt het verhaal van Miles ervoor dat je veel verschillende soorten tegenstanders tegen kunt komen, een groot verwijt wat ik had in het verhaal van Peter. Of je nu een gevangen tegenkwam, een aanhanger van Fisk, of een speciale agent. Ze deden in principe allemaal hetzelfde, het enige verschil was, hoe vaak je ze moest slaan. In Miles Morales zal je veel verschillende type tegenstanders tegenkomen die je allemaal op een andere manier moet aanpakken, en deze zullen zeker voor een goede dosis uitdaging zorgen.
Miles Morales is in alle opzichten beter dan zijn voorganger. Dankzij Miles zijn nieuwe krachten vloeit de combat nog beter over van vijand naar vijand en heb je veel opties om een groep aan te vallen. De game heeft meer variatie in het type missies en vijanden die je tegenkomt, waardoor dit ook steeds fris blijft en niet aanvoelt als huiswerk dat je af moet vinken. New York is prachtig in zowel Fidelity als Performance mode en laat zien dat de volgende generatie consoles ons nog prachtige games zal brengen. Dit iets kortere verhaal van Miles duurt zo'n dertien uur, wat op zich prima is, maar smaakt daardoor wel naar meer. Miles verdient meer tijd dan dat, maar ik geloof dat we die wel zullen krijgen in een vervolg.
